Elke week op woensdag en zaterdag kookt Dorcas maaltijden voor gezinnen in de Tarwewijk die het nodig hebben. Ze noemt zichzelf een armoedebestrijder, want ze accepteert niet dat kinderen alleen maar brood met water krijgen. Haar boodschap? ,,Schaam je niet als je je schulden of laag inkomen hebt.’’
Met volle tassen uit de kofferbak komt ze aanlopen bij Urban of House. Vroeger was het een basisschool, nu wordt het gebruikt voor workshops voor kinderen. Op de tweede verdieping heeft Dorcas haar eigen keuken, waar ze elke week kookt voor tientallen gezinnen.
Ze had eerst een eigen bedrijf, maar dat raakte mede door corona failliet. ,,Je kan op dat moment twee dingen doen. Of er verslagen bij gaan zitten of kijken naar mogelijkheden om iets anders te doen. En ik zet mij graag in voor de maatschappij, ik ben een armoedebestrijder.’’ Ze is haar eigen stichting gestart. Eerst in haar eigen wijk met workshops, nu in de Tarwewijk, waar ze zelf vijftien jaar heeft gewoond. ,,Ik kom er nog steeds graag.’’
Elke week zorgt ze ervoor dat er eten klaar staat. Voor een bedrag van twee euro kunnen ouders in bakjes een maaltijd ophalen, waardoor kinderen niet alleen brood met water krijgen. Vandaag staat er op het menu macaroni met kaas. Even iets simpels, maar het liefst kookt ze lasagne of specialiteiten uit de Keniaanse keuken waar ze zelf vandaan komt.
Inmiddels hebben tientallen gezinnen de weg gevonden. ,,Je hoeft je niet te schamen als je het nodig hebt. Vaak zijn er ook ouders die het gezin van de kinderen aanmelden. Ik hoop dat we zo kunnen helpen.’’
Nadat ze haar tas heeft uitgepakt legt ze uit hoe ze het aanpakt. ,,Ik ga vaak langs de Makro, omdat je daar grote hoeveelheid groente of rijst kan kopen. Dat is een stuk goedkoper.’’ Overigens telt er één heilige regel voor Darcas, koken doet ze zelf. ,,Ik vind het leuk om in stilte zelf bezig te zijn. Of ik koken leuk vind? Ik heb het eigenlijk altijd al gedaan. Thuis doe ik ook wel eens experimenteren en dingen uitproberen. Dat is leuk om te doen.’’
Toch is het niet makkelijk voor haar. ,,Elke week ben ik tussen vier en vijfhonderd euro kwijt aan boodschappen. Op woensdag zijn het twintig gezinnen en op zaterdag veertig. Vaak verschilt het aantal per week en ook aan het hoeveel personen per keer.’’ Een flink bedrag krijgt ze elke maand van de gemeente, maar met de steeds duurdere boodschappen is ze ook afhankelijk van donaties of mensen die willen helpen.
En dat hoeft niet alleen met eten. Ze verzamelt ook kleding en speelgoed voor de kinderen. ,,Je ziet kinderen vaak in dezelfde kleding lopen of er is veel vraag naar schoenen of winterjassen. Daarvoor hoef je niet te schamen. Samen met andere mensen in de wijk zakken met kleding opgehaald.’’
Morgen kookt ze ook voor kinderen van de basisschool. Na de lessen komen ze bij haar lunchen. ,,Als ze hier met een glimlach vertrekken, dan ben ik blij.’’