Wat wordt onze teamnaam eigenlijk dames?”, vraagt trainster Bo aan de jonge meiden die vanavond zijn komen zaalvoetballen. Elke donderdagavond kan de jeugd uit de Tarwewijk namelijk zaalvoetballen in de gymzaal in de Zwartewaalstraat. Dit wordt georganiseerd vanuit WMO Radar. Eerst mogen de meiden en later op de avond is het tijd voor de jongens. Beide groepen hebben een totaal andere insteek en kennen zelfs een andere leeftijdsvereiste. Maar uiteindelijk draait het vooral om het plezier. En dat plezier is duidelijk te zien.
Als meisje mag je meedoen wanneer je 12 jaar of ouder bent. Voor de jongens is het 14- de leeftijd die wordt aangehouden. De meiden uit de wijk worden getraind door Bo. Zij traint vanuit haar maatschappelijke werk voor Feyenoord de dames richting de Feyenoord Youth League. Dit toernooi, waarbij er zaalvoetbalwedstrijden worden gespeeld tegen verschillende scholen uit Rotterdam-Zuid, begint na de herfstvakantie.
Vanavond kwamen zes meiden naar de gymzaal. Dat is in ieder geval genoeg om wedstrijden te spelen na de vakantie. “Zolang je tijdens een wedstrijd minimaal vijf spelers kan opstellen is het goed”, zegt Bo, de trainster. Wanneer de meiden er allemaal zijn en even vrij hebben mogen rondrennen en mochten voetballen, gaat de training echt beginnen. Te beginnen met een pass- en schietoefening, Al gauw merkt Bo dat het energielevel laag is bij de dames en dat ze even een oppepper nodig hebben. “Als je zo in de wedstrijden bent, word je helemaal kapot gespeeld”, zijn de woorden richting de groep meiden. Dat heeft direct effect. Nadat de trainster de juiste inzet en motivatie bij de meiden ziet, wordt er nog een partijspel gespeeld. Ondertussen klinkt de rapmuziek, die jeugdwerker Cansu van WMO Radar net aan heeft gezet, door de gymzaal heen. Af en toe zorgt dit tijdens het voetballen nog voor de nodige afleiding bij een van de meiden, maar al met al begint het plezier steeds meer af te stralen van de jonge voetbalsters. Zeker wanneer ze complimenten krijgen van hun trainer.
Ter afsluiting volgt er een partijspel. Wanneer er in een van de teams iemand noodgedwongen uitvalt gaat trainster Bo meespelen in dat team. Ondertussen staan tientallen jongetjes van onder de 14 jaar, dat is bij hen de maximale leeftijd om mee te doen, voor de deur. Ze kunnen niet wachten op het moment dat de deur van de gymzaal opengaat en ze los kunnen gaan. Spiekend door de ramen kijken ze mee naar hoe hun vrouwelijke collega’s het doen in de gymzaal. Wanneer het partijspel er op zit voor de dames komt het idee voor een teamnaam naar boven. “Wat wordt onze teamnaam eigenlijk dames?”, vraagt de trainster. Na een aantal suggesties die vooral te maken hebben met de naam van de wijk, is er nog geen definitief antwoord. Gelukkig hebben ze nog een paar weken om deze te verzinnen.
Dan is het de beurt aan de jongens. In tegenstelling tot de meiden, worden de jongens onder hun hoede genomen door de drie jeugdwerkers van WMO Radar: Cansu, Marly en Jindy. Ook de aanpak is volledig anders. Bij de jongens wordt er een soort toernooitje gespeeld. Zij gaan ook geen wedstrijden in de Feyenoord Youth League spelen, maar spelen gewoon voor de lol met elkaar. Wanneer de jongens binnenstormen is er direct een groot verschil met de meiden te zien. Een groter aantal (15 jongens) en mede daardoor ook veel meer geluid dat er geproduceerd wordt in de gymzaal. Cansu en Marly proberen de jongens rustig te krijgen. Iedereen moet zich verzamelen op de bankjes aan de zijkant van de zaal. Na heel veel gestoei, geschreeuw en gestuiter lukt het de jeugdwerkers om de rust terug te brengen in de ruimte. ,,Wat is er allemaal gebeurd met jullie, dat jullie zo druk zijn?”, vraagt Cansu aan de jonge jongens. Er volgen wat antwoorden als: ,,Te veel energy drink gedronken” en “Er was ruzie op het schoolplein.” Cansu antwoordt daarop: ,,Nou, ga maar eerst vijf rondjes rennen voordat we gaan beginnen.”
Hierna worden er vier teams gemaakt. Twee teams spelen tegen elkaar en de winnaar van dat potje is het team dat als eerst scoort. Dat team blijft staan en zo wordt er vervolgens constant doorgeschoven. Elke winnende goal wordt gevierd alsof de winnende goal in de finale van de Champions League zojuist gescoord is. Het fanatisme spat er van af. Soms wordt dat fanatisme even te veel, bijvoorbeeld bij twee broertjes die tegen elkaar spelen. De een daagt de ander (die niet goed tegen zijn verlies kan) een beetje uit, en daar wordt natuurlijk op gereageerd. Zoals dat vaak gebeurt bij broertjes van die leeftijd. Naast het fanatisme is ook het niveau ontzettend hoog. De een na de andere straatvoetbaltruc en passeeractie komt voorbij. Het is een genot om naar te kijken. Aan het einde van de voetbalavond worden er door de jongens die even niet een wedstrijd spelen nog wat liedjes aangevraagd. Op een gegeven moment is het dan toch echt klaar, tot grote teleurstelling bij sommige jongens. Volgende week weer een kans.
